خانم‌ها و آقایان بدون هیچ پایگاه موثری در ایران، از اروپا و آمریکا، برای مردم ایران دستور العمل صادر کرده، مردم را به «ادامه و گسترش اعتراضات خیابانی» «به شکل مدنی و مسالمت‌جویانه» فراخوانده اما نفرموده‌اند که «شکل مدنی و مسالمت‌جویانه»ی مبارزه مردم معترض در خیابان، در برابر نیروهای امنیتی که به آنان تیراندازی می‌کنند، در برابر حکومتی که حتا به اعتصاب‌های صنفی کارگران نیز با زندان و شکنجه و سرکوب خشن پاسخ می‌دهد و… چگونه باید باشد؟
بحران مالى مشخصه‌ى یک دهه‌ى اخیر اروپاست. این بحران، زاده‌ى سیاست‌هاى نئولیبرالى بود، سیاستى که توسط اقتصاددانانى همچون میلتون فریدمن طراحى شد و در دهه‌ی ۱۹۸۰ رهبرانى چون رونالد ریگان و مارگارت تاچر از آن پرده‌بردارى کردند. موج بلندى از رفع محدودیت‌های بازار در نهایت به نوعی سونامى مالى انجامید که کل نظام اقتصادى را به مرز فروپاشى کشاند.
«چپ سنتی ذهنش را فقط کارگران در صنایع بزرگ‌مقیاس اشغال کرده‌است و به هویت قومی‌شان توجهی نشان نمی‌دهد. با اینکه بی‌تردید کارگران صنعتی برای کار در معادن اهمیت دارند، در مقایسه با کارگران بومی در اقلیت بودند، کارگران بومی‌ای که در حق‌شان تبعیض اعمال می‌شد و حتی بیرحمانه تر استثمار می‌شدند. …مشکل چپ سنتی این است که مفهوم «شرایط پرولتری» را با شکل تاریخی خاصی از کار مزدی خلط میکند.
در آبان ماه هیچ‌کس انتظار نداشت به این سرعت با چنین جنبشی روبرو شود و واکنش مردم کاملا غیرقابل پیش‌بینی بود. این خود جوابی است به کسانی که می‌خواهند همه چیز را از دل اقتصاد و تحلیل‌های اقتصادی بیرون بکشند. یکی از نکات مهم که شاید دیگران هم به آن اشاره کرده باشند این بود که برای اولین‌بار ما اختلاف فازی با جهان نداشتیم،
برای بسیاری از مخاطبین، کارل مارکس بیشتر به‌عنوان جامعه‌شناس یا اقتصاددانی برجسته آشناست. اما، مارکس جوان، چهره‌ای بس شورانگیزتر هم دارد. در دوره‌ای از زندگی مارکس که با شروع تحصیلات دانشگاهی‌اش در 1835 آغاز میشود و با شکست انقلاب 1848 پایان می‌پذیرد، روزنامه‌نگاری پرشور و دلیر را بازمی‌شناسیم که آزادی مطبوعـات، برایش معنایی ژرف‌تر از موضوعی اخلاقی دارد.
آنچه طی خیزش گسترده و دلاورانه مردم در آبان ماه ۹۸علیه حکومت خونریز اسلامی دیده شد، نه تنها از بسیاری جهات بی سابقه بود، بلکه خصلت نمای مبارزه برای رهائی شد. سال‌هاست که اکثریت بزرگ مردم به اشکال مختلف: مخالفت، بیزاری و عبور از استبداد حکومت اسلامی را بروز داده و می‌دهند.
نظریه‌ی سوژه‌ی انقلابی بدیو به واسطه‌ی ارتباط او با مائویسم در دهه‌ی 1980 میلادی در فرانسه شکل گرفت. بدیو پروبلماتیک اصلی را نظریه‌ای در باب سوژه دانست که از آن پس راهنمای تمام کارهای نظری و عملی او قرار گرفت. با اینکه نظریه‌ی سوژه‌ی اولیه‌ی او هر سه شرط نظریه‌ی سوژه‌ی انقلابی مارکس را در خود داشت،
 برخی از کسانی که انقلاب ۵۷ را تجربه کرده‌اند دیگر در میان ما نیستند اما به نظر می‌رسد بازماندگان آن نسل از جامعه ایران همچنان به سنت‌های انقلابی خود وفادار هستند. از اعتراضات آبان ۱۳۹۸ به این سو، زنان و مردان سالخورده به صورت مرتب از شهرهای اطراف تهران برای شرکت در تظاهرات ضد حکومتی به تهران می‌آیند.
 نهادهای حقوق بشری و رسانه‌ها نیز در فقدان اطلاع‌رسانی خانواده، هیچ‌گاه قادر به دست‌یابی به آمار دقیق از تعداد کشته‌شدگان نخواهد بود. در حقیقت و به عبارتی دیگر، در صورت اعلام نکردن آمار رسمی جان باختگان از سوی حکومت، بهترین راه برای کشف حقیقت و روشن شدن ابعاد این سرکوب خونین، شکستن سکوت خانواده‌ها و نزدیکان جانباختگان و تسلیم نشده آنها در برابر تهدیدات و فشارهای حکومت برای مخفی نگه داشتن حقیقت است.
 حالا مدتی است‌که دیگر هرگز نمی‌توانم قبل از ساعت یکِ بعد از نصفه‌شب بخوابم، اما مجبورم ساعت 10 شب به رختخواب بروم؛ در این فاصله و در تاریکی غرق می‌شوم در رؤیاهای جورواجور. در این دخمه‌ی تاریک روی تشکی که مانند سنگ سفت و سخت است دراز می‌کشم. دور و برم مثل همیشه سکوت حیاطِ کلیسا حکم‌فرماست؛ انگار که در گور خوابیده باشی؛
ما گرفتار رژیمی هستیم که حتی رسماً و با بیان نظری کاملاً روشن اعلام می کند که برای حفظ خودش حاضر است به هرجنایتی دست بزند و به هر شکل ممکن مردم را به اطاعت از خود وادارد. در چنین رژیمی ارزش جان انسان ها برمبنای رابطه آنها با رهبر نظام ، یعنی فرمانروای مطلق العنان حاکم تعیین می گردد. در چنین رژیمی برای دفاع از فرمانروایی رهبر می شود مردم بی دفاع را بی هیچ تردید به رگبار بست و جنازه های شان را مخفی کرد یا در رودخانه ها انداخت. چنین رژیمی بدون دروغ سیستماتیک نمی تواند دوام بیاورد.
سام جانسون اظهار کرد که «وطن‌پرستی» آخرین پناهگاه انسان رذل است. احتمالاً منظورش ثروتمندان وال استریت بوده است، یا حداقل نمونه‌های نخستین آنها. چراکه در هر عصری این ستمگر، سرکوب‌گر و استثمار‌گر است که خود را در ردای وطن‌پرستی یا مذهب یا هر دو می‌پوشاند تا خدعه کند و مرعوب سازد.
 اگر شکسپیر در خلال تمامی زندگی زاینده‌ی خود فاقد همکارانی در کنار و پشتیبان خویش می‌بود، محصول برجسته‌ی کارش نیز غیرقابل تصور می‌شد. از این جهت، وی از امنیت بیش‌تری نسبت به دیگر نمایشنامه‌نویسان عصر الیزابت برخوردار بود. شکسپیر برای همکاران و گروه خود می‌نوشت، و گروه او، هم در میان نجبا و هم در میان مردم عادی، محبوب و مشهور بود؛ بنا براین شکسپیر مستقل و بی‌نیاز به حامی بود. اما نسبت به همکارانش استقلال نداشت
تردیدی نیست که در یک کشور قدرت در بالا و در سطح دستگاه دولت بسیار متراکم است. ودر تحلیل نهایی، آنها از بالا تصمیم می‌گیرند که تغییری صورت بگیرد یا خیر. اما چرا آنها چنین تصمیماتی می‌گیرند؟ لابد یک فشاری در جامعه وجود دارد. ممکن است به نظر برسد که مردم نقشی ندارند اما در واقع نقش دارند. مردم با مبارزه خود دولتمردان را مجبور به گرفتن تصمیماتی می‌کنند که ضرورتا به آن تمایلی ندارند.
با مرگ قاسم سلیمانی، اکنون دیگر دوران «نه جنگ و نه مذاکره»، مرحله موشک‌های سرگردان و برخوردهای نیابتی، نصفه‌نیمه و غیرمستقیم سپری شده است. جمهوری اسلامی ناگزیر است حمله به جلال و شکوه منطقه‌ای خود را با ضربه‌ای به همان اندازه نمادین پاسخ بگوید. و هدف این ضربه به احتمال زیاد خود «آمریکایی‌ها» خواهند بود و نه متحدان این کشور در منطقه.
نویسنده این کتاب کوشیده فراسوی بحث‌های کلی و انتزاعی، با بررسی مشخص نهاد و سازمان‌های اجتماعی ایران به بحث از سیاستگذاری اجتماعی در ایران معاصر بپردازد و به تاثیر و تاثر جامعه از سایر حوزه‌های سیاست و اقتصاد توجه کند. عصر شنبه هفتم دی ماه نشستی در پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات با حضور علی‌اصغر سعیدی و محمد مالجو برگزار شد. در این نشست همچنین پیام کوان هریس نیز قرائت شد
تصمیمات شاه در مورد شیوه‌ی رفتار با بهائیان تابع دو نیروی متضاد بوده است؛ یکی میل او به جلب رضایت روحانیون که عمدتاً خواهان سرکوب بهائیان بودند؛ و دیگری تمایل او برای آن که پیشاهنگ حقوق بشر شناخته شود. هر چند او تعصبی علیه بهائیان نداشت اما هر وقت در تنگنای جدّی قرار می‌گرفت، به قربانی کردن بهائیان رضایت می‌داد.
 می‌دانیم که شعار‌های یک جنبش بازتابِ برداشت‌های ذهنی، نظری و اعتقادی آن جنبش هستند؛ نیز بیان امید‌ها و آرزوهای آن جنبش؛ بی‌آنکه لزوماً سبب‌ساز زمینه‌های واقعی خواست‌های مشخص آن باشند. به مثل بسیاری از جنبش‌های دهقانی اروپای سده‌های میانه در زیر درفش شعار‌های مذهبی پای گرفتند؛ اما به سختی میشود آن جنبش‌ها را به جنگ و جدال‌های فرقه‌های مذهبی فروکاست.
انقلاب‌ها اغلب مردم را مجبور به گذشتن از مرزها می‌کنند. پس از انقلاب فرانسه در 1789 و مجدداً در 1917 پس از به قدرت رسیدن بولشویک‌ها در روسیه، این دشمنان شکست‌خورده‌ی انقلاب‌ها بودند که کشور خود را ترک کردند. پس از 1989، این برندگان انقلاب‌های مخملی، و نه بازندگان، بودند که تصمیم به فرار گرفتند.
در کشوری که در زمان دیکتاتوری پینوشه فوتبال یکی از ابزارها وعرصه‌های اعتراض بوده، ستارگان این ورزش با تظاهرکنندگان اعلام همبستگی کرده‌اند و مسابقات لیگ برتر زیر فشار بازیکنان و تماشاچی‌ها لغو شده است. هواداران رقابت و خصومت را کنار گذاشته‌اند تا بتوانند با اتحاد و همکاری با یکدیگر صف مخالفان رئیس‌جمهور پینیه‌را را طولانی‌تر و قدرت‌مندتر سازند.
مارکس همواره نه با یک «طبقه» به‌صورت مجرد، که با فرد اجتماعی‌شده آغاز می‌کرد. این رویکرد در اثرش به‌سال 1844، نظراتی درباره‌ی جیمز میل، آشکار است. در این اثر او طبیعی می‌داند که انسان‌ها خود را در مقام فرد در نظر بگیرند ــ نه در مقام طبقات یا انسانیت به‌صورت مجرد. انسان‌ها با دیگران بر مبنای خود [ego] تعامل دارند، نه ازخودگذشتگی.
كارگران و تهیدستان ايران منتظر اشاره‌ای بودند. روز جمعه ٢٥ آبان قطع يارانه‌ی بنزين توسط دولت و افزايش ۳۰۰درصدی قیمت آن، اشاره و بهانه‌ای بود که فرا رسید. تمامی ايران به پا خواست. قيامی شبيه قيام جلیقه زردها در فرانسه، انقلاب سودان، و«انقلاب نيم‌روزه» در اكوادور و حتي شيلي، جایی‌كه علت قيام نه افزايش قيمت بنزين، بلكه افزايشی اندک در بهای بليط مترو بود.
ما با دو وضعیت متفاوت روبرو هستیم : شرایط بحرانی محلی که به چالش طبقه کارگر در مواجهه با سرمایه‌داران محلی یا سرمایه‌داران یک بنگاه برای شراکت در مدیریت بنگاه می‌انجامد؛ یا هنگامی که شرایط بحرانی سراسری، چالش طبقه کارگر برای گذار به کنترل انحصاری بنگاه‌های تولیدی و اعمال قدرت کارگری در سطح ملی را ضروری میکند.
امروز ، فرانسوي ها درگير روند مقاومت در برابر يورش نئوليبرالي هستند، حتي در زمان سرکوزي. اين مسئله باعث نارضايتي ها بسيار فراتر از مسئله بازنشستگي مي شود. اين مقاومت در ساير کشورها نيز وجود دارد ، به عنوان مثال در شيلي ، جايي که من دو هفته پيش در آنجا بودم. اين نشانه از نفس افتادن ليبراليسم است.
 برای نخستین بار در اعتراضات اخیر خواست‌هایی بنیادین به گوش می‌رسد. خلاف “جنبش سبز” مردم در سیمای قاتلانِ فرزندان خویش منجی نمی‌جویند. این‌بار خواست‌هایی مشخص دارند. کار می‌خواهند و نان. از هرچه ریای دین و دولت به ستوه آمده‌اند. آزادی را نه در آسمان، بر زمین می‌جویند. دوران “سردار سازندگی” و “لبخند اصلاح‌طلبی” و “کلید مشکلات” به سر رسیده است.
ترکيه، ملهم از دکترين «بدون مشکل» قصد دارد به صورت يک قدرت منطقه اي قادر به جذب بازارهاي نزديک – مانند کردستان عراق – درآيد. اما، آنکارا همچنان سرگرم جنگي کم شدت عليه کردهاي سوريه و «حزب کارگران کرد ترکيه» (PKK) است که مشروعيت خود را از ديدگاهي دلتنگي آميز نسبت به يک گذشته افسانه اي مي گيرد.
حزب کارگر بریتانیا نتوانست نظام سیاسیِ منفور فعلی را به چالش بکشد. مشکل اصلی حزب کارگر نه کوربن بود و نه برگزیت. مشکل آن بود که این حزب وقتی مردم خواهان توانمندسازی و راه‌حل‌های بنیادی بودند، راه‌حل‌های جزئی‌ای ارائه می‌داد.
از ديرباز، بحثي غالبا داغ درباره دو خوانش متضاد از قرآن جريان داشته است. يکي از اين دو خوانش براين باور است که زنان بايد موها و بخشي از صورت خود را بپوشانند؛ و ديگري به عکس مي گويد که اين بيشتر يک امر فرهنگي است تا موضوعي آئيني و زني که درخارج از خانه حجاب نداشته باشد، مي تواند کاملا مسلمان محسوب شود.
« قانونی» شناختن مستعمره های اسرائیلی توسط واشینگتن، گام دیگری از سوی رئیس جمهور دونالد ترامپ درجهت حمایت از سیاست افراطی تل آویو است. اما چنین تصمیمی، که در تضاد کامل با قوانین بین المللی میباشد، واکنش های جهانی اندکی درپی داشته است.
ژان لوک ملانشون، رهبر حزب «فرانسه نافرمان» در سایت خود از درس‌های شکست جرمی کوربن می‌‌‌نویسد و میگوید که مشکلات و البته راه‌حل‌ها را باید در میان توده‌های مردم، انتظارات، اراده و نیازهای آنها جستجو کرد. قطب‌‌نمای کوربن باید توده‌های مردم بود و نزد آنها او باید دستورالعمل‌هایش را جستجو می‌کرد.
احمد داوود اوغلو، زمانی که نزدیکترین متحد رجب طیب اردوغان، رئیس جمهوری ترکیه بود، تا سال ۲۰۱۶ به‌عنوان وزیر امور خارجه و سپس نخست‌وزیر زیر نظر او بود. جدایی او از اردوغان نشان‌دهنده چالشی مستقیم است زیرا داوود اوغلو متعهد شده است که به اصول و آرمان‌های حزب سابق خود بازگردد.
|
